Moeilijke beslissing.

Meer dan 5 jaar geleden had ik een kennismakingsgesprek met een consulente van Welkom Kind Midden en West Brabant. Zij vertelde me toen dat je als gastouder ook kinderen voor en na school kan opvangen, BSO dus. Maar ze vertelde me ook dat wanneer kinderen wat ouder worden, zo rond 8 jaar BSO wel eens moeilijker kan lopen omdat die kinderen nu eenmaal andere behoeftes hebben dan jonge kinderen. Dat is logisch, maar enthousiast als ik was nam ik me voor om ook aan die behoeftes ten alle tijden te voldoen. Oooh, wat heb ik me vergist, want er is een groot verschil tussen willen en kunnen!

Ondertussen zijn we dus 5 jaar verder en kleine kindjes worden groot. Het jonge ventje dat samen met zijn 2, nog jongere broertjes hier binnenstapte toen hij 3 en zijn broertjes 2 en net 5 maanden oud waren zijn ondertussen allemaal flinke kinderen geworden die naar school gaan. Nog een 3 tal maandjes en de oudste wordt alweer 8 jaar! Zijn broers zijn nu bijna 7 en 5 jaar oud. Sinds een paar maanden merk ik ook een enorm verschil in hun gedrag als ze bij mij zijn. Ze zijn onstuimig, mega actief, onrustig, willen grote kinderen dingen doen en daar wringt het net. Natuurlijk willen ze de wereld gaan verkennen, een wereld die groter is dan wat ik hen kan bieden, hoe graag ik ook zou willen. Ik heb speciaal voor hen speelgoed gekocht voor oudere kinderen, mexano en mini lego. Er zijn boeken en gezelschapsspelletjes in huis die ze ook zonder mijn directe begeleiding kunnen spelen, maar dat is niet meer genoeg. Ze willen meer. Ze willen naar buiten, ze willen nieuwe dingen ontdekken, ze willen leren hoe dingen werken, ze willen hutten bouwen of uitzoeken hoe een raket werkt. Op straat spelen mag niet, er ligt namelijk een vijver pal voor de deur. En de tuin, die is natuurlijk ook niet zo groot dat ze echt hutten in kunnen bouwen en daar moeten ze dan ook nog eens een keer rekening houden met kleuters en peuters die ook naar buiten willen. Ik wil best met hen een gezelschapspel spelen maar vaak moet ook een baby nog een flesje krijgen dus heel veel tijd om hen exclusieve aandacht te geven is er niet. Knutselen is goed voor 5 minuten of is ‘voor meisjes’en dan beginnen ze er nog niet eens aan. Of zoals de oudste het mooi zegt: “Ik vind jou nog heel lief Myriam, maar ik verveel me hier zo, ik weet echt niet meer wat ik moet doen”. En vervelen is niet slecht, vanuit verveling ontstaat vaak weer mooi spel. Maar soms houdt het gewoon echt op. Dan is de koek echt op! En op dat punt kwam ik met deze jongens. En dat lieten ze merken in hun gedrag.  Ik kon mijn rug niet draaien of ze waren aan het vechten met elkaar, gooiden met hun jongere broertje van net 1 jaar oud, gooiden met speelgoed. Ik was de hele tijd alleen maar bezig met hen te corrigeren, terwijl ze een half jaar geleden nog lieve, ontdeugende jongens waren.  Dit kon zo niet verder, niet voor mij, niet voor de andere kinderen in de opvang en zeker ook niet voor hen. Iedereen werd hier alleen maar ongelukkig van.

Dus heb ik, na maanden van piekeren besloten dat ik de ouders ging aanraden om deze jongens naar een BSO te laten gaan waar ze meer ruimte hebben. Letterlijk meer ruimte! Een BSO aan een school ofzo. Dit was een heel moeilijk gesprek, maar gelukkig zijn we er samen uitgekomen en gaan de jongens binnenkort na school naar een BSO. Gelukkig blijft de jongste wel hier in de opvang en komen zijn grote broers af en toe voor school ook nog eens langs. En ik merk aan de jongens dat ze dit heel erg fijn vinden. Ze kijken er enorm naar uit om in een andere opvang te mogen gaan spelen.  En net omdat ze er zo naar uitkijken en weten dat ze over een paar weken ook echt naar een andere opvang gaan geeft het nu al meer rust in de opvang. En dat is dan weer erg fijn voor iedereen.

Hebben jullie al eens, voor het welzijn van jezelf, je opvang(kinderen) of je gezin een moeilijke knoop moeten doorhakken?

Myriam

Een stagiaire in de opvang

Af en toe wordt er gevraagd of ik een stagiaire wil begeleiden tijdens een korte of iets langere periode. Natuurlijk kan dat, extra helpende handen zijn altijd welkom.

Momenteel hebben we een meid van bijna 17 jaar in de opvang die gedurende 2 weken komt kijken of ze later wil werken in de kinderopvang.  Een zogehete snuffelstage dus. Een vrij lange snuffelstage, maar bon…dat is nu eenmaal zo.

Het is altijd afwachten en aftasten hoe het meisje zal zijn met de kinderen. Deze keer hebben we wel erg veel geluk! Onze stagiaire heeft nog 2 heel jonge broertjes. Ze is zelf bijna 17 en heeft nog een broertje van bijna 4 en eentje van net 1 jaar. Ze is dus gewend aan jonge kinderen. Dat is ook te merken. Ze beweegt natuurlijk tussen en met de kinderen en de kinderen zijn ook erg ontspannen bij haar. Hoewel het een snuffelstage is en ik haar dus wegwijs zou moeten maken in de kinderopvang hoef ik haar bijna niks uit te leggen. Ze kent alles al….luiers verschonen, een flesje of fruitpap geven…ze draait er haar hand niet voor om.

De grotere kinderen vinden het super om iemand extra in de opvang te hebben. Terwijl ik de baby’s verzorg voetbalt zij met de oudere kinderen in de tuin. Wat een feestje dat er iemand meer tijd voor hen heeft. Natuurlijk speel ik ook met de grotere kinderen, maar soms moeten ze al eens wachten omdat er net een baby honger krijgt en dus een flesje moet krijgen. Nu is er extra tijd voor hen en dat vinden ze erg fijn. Ze hangen dan ook aan haar lippen. En ik zie haar ook genieten. Tijdens het spelen leeft ze zich ook helemaal in, ze volgt niet alleen het fantasiespel van de kinderen, ze kan het zelfs verrijken door de juiste vragen te stellen. Zomaar, alsof ze al jaren met en tussen kinderen werkt! Ik moet mezelf er regelmatig aan herinneren dat ze nog geen 17 jaar oud is.

Later bespreek ik met haar wat ze van de opvang en haar stage vond. Ik vraag haar of ze daadwerkelijk plannen heeft om iets met kinderen te gaan doen. Dat weet ze nog niet zeker. Dat moet ook niet, ze mag nog een jaar lang onderzoeken welke weg ze uit wil gaan. Het staat in elk geval wel vast dat ze het prima zou doen met kinderen.  Na 2 weken nemen we afscheid van haar, al hopen we allemaal dat ze nog eens een keertje langs komt om gezellig met ons te spelen!

 

Myriam

 

 

Kiki training 8 bij Welkom Kind Midden en West Brabant

Het gaat snel nu, de 8ste avond stond gisteren op het programma. Het was even nog best spannend of ik aanwezig kon zijn. GJ moest werken en mijn babysit liet het dinsdagavond pas afweten. Dat was dus vlug op zoek naar iemand anders, maar het is gelukt en mijn eigen kleine Kiki is goed in bed geraakt op een redelijk tijdstip! Want die kleine draak weet best hoe ze babysitters moet manipuleren om langer op te mogen blijven!

Deze avond stond in het teken van het observeren van kinderen en het contact met de ouders. Als eerste bespraken we het observeren van kinderen. Als eerste opdracht moesten we goed naar een collega kijken en dan later opschrijven wat je allemaal gezien hebt. Dat blijkt nog niet zo simpel te zijn want hoe observeer je nu eigelijk? Wat is dat trouwens, observeren? Is dat hetzelfde als kijken? We kunnen besluiten dat observeren kijken is, maar dan kijken met een doel. Je gaat doelgericht, professioneel en objectief naar een bepaald kind kijken. Dat doe je dan ook nog eens op verschillende momenten zodat je een goed beeld krijgt van het kind dat je observeert. Een kind kan zich namelijk toch wel anders gedragen op maandag omdat toen mama een beetje boos op hem was dan op donderdag wanneer hij zich lekker voelt.

Observeren is erg belangrijk om het kind te kunnen opvolgen en eventuele kleine en minder kleine probleempjes ivm de ontwikkeling van het kind tijdig te kunnen ontdekken. Als we observeren kijken we allereerst naar het gedrag van het kind. We observeren wat het kind doet, dat kunnen we ook noteren.Erg sec, gewoon opschrijven wat je ziet, zonder oordelen, emoties of wat dan ook. In stap 2 proberen we dan te ontdekken waarom het kind zich zo gedraagt. We willen inzicht krijgen in het gedrag. En als derde stap gaan we handelen naar het gedrag van het kind. Soms is het erg simpel…het kind geeuwt, dat zien we. We begrijpen hieruit dat het kind moe is en leggen het kindje dus in een bedje. Soms is het allemaal wat moeilijker, als een kindje op een bepaalde leeftijd maar niet wil lopen bv. Dan moeten we misschien wat verder nadenken om inzicht te krijgen in het gedrag en onze handelswijze zal ook aangepast moeten worden. Dan zullen we ook de ouders van het kindje bij stap 2 en stap 3 betrekken. Dat is erg belangrijk en daarvoor zijn dus de observatielijsten. Dan kan de gastouder bijhouden wat het kindje wanneer wel of niet doet. Soms heeft een kindje gewoon wat meer tijd nodig, soms is er echt meer aan de hand en is professionele raad en eventueel hulp toch noodzakelijk.

Zo komen we dan ook bij het contact met de ouders, want dat is ook uitermate belangrijk. Ouders kiezen voor een bepaalde gastouder omdat ouders zich goed en veilig voelen bij die gastouder. We hebben als gastouders  allemaal gemakkelijker en moeilijkere vraagouders. We willen natuurlijk liefst betrokken ouders die geinteresseerd zijn in wat we met de kinderen doen en die op tijd betalen. Echter de praktijk is soms wels eens anders. Dan is het belangrijk dat wij als professionals de eerste stap zetten. Als kinderen worden gebracht/gehaald is het niet de beste moment om heel veel te vertellen. Een oppasboekje kan hierin een uitkomst bieden. De gastouder kan in het boekje opschrijven hoe de dag van het kind verlopen is. Als ouders dan ook nog eens iets terugschrijven is dat extra leuk. We gaan ervan uit dat vraagouders wel betrokken willen zijn bij de opvang van hun kind(eren) maar vaak niet weten hoe ze dat kunnen doen. Dan is het weer aan de gastouder om de vraagouder te betrekken. Dat kan door bv een nieuwsbrief, dat kan ok door ouders te vragen om mee te denken over een activiteit, of door ouders uit te nodigen om een activiteit bij te wonen. Of hulp vragen bij een bepaalde activiteit. We kunnen ouders ook laten zien wat we doen met de kinderen door foto’s en filmpjes. Wel oppassen met het online zetten van dit beeldmateriaal. Foto’s op FB bv kunnen wel eens een eigen leven gaan leiden op internet. Altijd goede afspraken maken dus met je vraagouders! Daarbij is het  ook erg belangrijk dat gastouders respect hebben voor de autonomie van de vraagouders. Al telt dat, wat mij betreft, omgekeerd ook. Gastkindjes komen in mijn gezin terecht en dan verlang ik wel dat vraagouders ook respect hebben voor mijn gezin en woning. Kort gezegd, er moet een klik zijn tussen de vraagouders en de gastouder want als die klik er niet is of niet goed zit dan blijven de kinderen meestal niet (lang) in de opvang bij die gastouder.

Als laatste hebben we nog even een blik geworpen op de toekomst. De kikicurusus is bijna ten einde. Onze lesgeefster verklapte dat er wel plannen zijn voor nieuwe uitdagende opleidingen, maar dat het nog niet zeker is wat het zal worden. Eerst Kiki helemaal afronden, dan even rust om het einde van het jaar te vieren en dan beginnen we aan een nieuw boek!

 

Fijne avond!

Myriam

Een dag(je) in de opvang

Mensen stellen me vaak de vraag wat ik nu zo een hele dag doe. Vaak krijg ik opmerkingen als: “jij bent toch heel de dag thuis, dan kan je toch lekker je huishouden doen?” Of “hoe kan jij nu moe zijn, jij werkt toch niet. Hierbij dus een korte beschrijving over hoe een gemiddelde dag eruit ziet.

De wekker loopt af nog voor de zon wakker is, namelijk om 05.00. Dan zorg ik dat ik klaar ben om rond 05.30 het eerste kind op te vangen. Woezel, net 3 jaar heeft het vaak erg moeilijk, hij is gewoon nog heel erg moe. Ik leg hem op de bank, troost hem en soms valt hij in slaap, soms kijken we samen wat tv. Als hij slaapt dan heb ik even tijd om bv een knutselactiviteit voor te bereiden of om in de keuken nog wat op te ruimen. De katten willen eten. Ik ruim de kattenbakken leeg, veeg nog even de vloer zodat de meeste kattenharen weg zijn. Om 06.50 /07.00 uur maak ik Kiki, mijn eigen dochter wakker, we doen samen het ochtendritueel, snoetje en handjes wassen, aankleden en proberen om ten laatste om 07.30 aan tafel te zitten om te ontbijten met alle kindjes die nog niet gegeten hebben. Om 07.15 werd vandaag nogBibi, een lieve kleine meid van 1,5 jaar gebracht. Aan de ontbijttafel was het vandaag erg rustig. GJ, ikzelf en onze dochter, soms zitten we met 3 gastkindjes aan het onbijt, of met 6. Gezellig is het altijd wel! Om 08.00zijn GJ en Kiki samen naar school vertrokken. Om 08.15 kwam er vandaag een kindje bij die ik vandaag in de opvang had omdat zijn eigen gastouder ziek was en dus geen opvang kon bieden. Het jongetje (ik noem hem even Bumbalu) van bijna 9 maanden oud moest toch even wennen. Gelukkig kon hij al erg vlug lachen, maar zo een dag een ‘vreemd’ kindje opvangen is altijd extra zoeken om het kindje alles te geven wat hij nodig heeft. Ik ken namelijk het ritme van Bumbalu niet. Moeder zei gewoon dat ik moest doen zoals ik dacht dat het goed was enBumbalu moest volgen. Dat is natuurlijk het beste voor hem, maar dat houdt wel in dat je het kind moet kennen om het te kunnen ‘lezen’ en dat is in het begin altijd wat zoeken.

Nog een paar telefoontjes gedaan, onze dagkaarten en foto’s aangepast zodat het voor de kinderen ook duidelijk is wie er wel en niet is. Bumbalu een flesje gegeven, iedereen verschoond, Bibi en Woezel (die wakker werd om 08.30) fruit gegeven. Bumbalu in bed gelegd en even getroost want zo een vreemd bed bij een vreemde mevrouw is toch best wel even eng.  Om 10.00 uur kwam een medewerkster van Welkom Kind Midden en West Brabant op bezoek en even later volgde de mama van 3 nieuwe gastkindjes die vanaf vrijdag ook in de opvang komen. We hebben een uurtje gepraat. Woezel is momenteel aan het oefenen om zindelijk te worden, dat loopt nog niet zoals het moet lopen dus tijdens ons gesprek hem nog een paar keer op toiletje gezet en 2 keer een natte broek vervangen. Bibi vroeg natuurlijk ook aandacht, en dat krijgen de kinderen dan ook. Bumbalu werd ook wakker tijdens het gesprek dus hem heb ik een fruithapje gegeven. Om 11.30 was iedereen weer weg en hebben we nog even een boekje gelezen en wat liedjes gezongen zodat we om 12.00 uur aan tafel konden. Aan tafel eten Bibi en Woezel een boterhammetje en ons nieuwe kindje krijgt een groentenhapje. Het is erg gezellig aan tafel. Zelfs Bumbalu doet enthousiast mee, zo enthousiast dat hij de helft van zijn lunch eruit gooit…..hijzelf blijft gespaard, maar de vloer ligt onder.

Na de lunch was het tijd voor Bibi om even te gaan slapen. Ik doe de vaat en dweil de vloer zodat deze weer netjes is. Even later was Bumbalu ook weer erg moe dus mocht hij ook weer even slapen. Ik ben net weer beneden of de mama van Wozel belt me op om te vragen of Woezel een uurtje langer mag blijven, zij moet namelijk overwerken. Dat kan, want GJ moet vandaag niet werken en dus gaat hij Kiki van school halen. Ik maak vlug de gehakballen klaar voor ons avondeten nu ik even hiervoor kans krijg. Aardappelen heb ik nog over van gisteren en groenten zijn gewoon uit een pot vanavond.   Ondertussen was het alweer 13.30 en werden de broertjes Samsam en Pipo afgezet door hun mama.  Zij mogen nog even lekker buiten spelen en rond 14.00 uur gaan ze ook lekker slapen. GJ gaat Sem (de grote broer van Samsam en Pipo) en Kiki ophalen op school zodat de kindjes die slapen gewoon lekker kunnen blijven slapen. Als GJ werkt dan moet ik nog meer puzzelen om iedereen ook gewoon de nodige slaap te geven want dan moeten ze natuurlijk mee als ik kinderen ga ophalen op school. Woezel wordt stipt om 14.30 uur opgehaald door zijn mama, net op tijd want 10 minuten later had Woezel echt liggen slapen in de bank. Hij is heel erg moe!

Om 14.30 word Bumbalu wakker met grote honger. Ik geef hem wat kwark, mama heeft namelijk gelukkig veel eten in de tas gestopt. Daarna kan hij lekker buiten spelen. Hij kruipt rond en verkent onze hele tuin. Om 14.50 komt GJ thuis met Kiki en Sem, ze zitten vol verhalen dus we gaan even aan tafel zitten voor een drankje en een snoepje. Een koekje doen we wat later als alle kindjes wakker zijn. Mijn telefoon rinkelt en mama van Bobbie en Bumba vraagt of het mogelijk is dat ik haar kinderen vanavond nog even opvang vanaf 16.00 uur tot ten laatste 19.00. Zij moeten dringend weg en hebben geen opvang voor de kinderen, hun familie woont namelijk allemaal in Polen.  Bobbie en Bumba kunnen dan gewoon met ons mee eten. Dat is prima want wij eten rond 18.00.

Om 15.30 uur zijn alle kindjes wakker en uit bed en dus hoog tijd voor een koekje met wat drinken. Wat is het gezellig aan tafel. Dit is ook een momentje voor mij om even te zitten. Natuurlijk is rust iets heel anders want alle kinderen hebben vanalles te vertellen. Als ze klaar zijn met eten en drinken mogen ze lekker naar buiten. Ik verschoon de kindjes die een luier dragen. Als het echt nodig is verschoon ik hen voor ze een koekje krijgen, dat hangt ervanaf hoe ze wakker worden. Soms hebben ze dan een bijna overvolle luier.

Sem, Samsam en Pipo moeten normaal afgehaald worden om 16.00 uur, ik krijg echter een sms dat papa in een file staat en dat hij wat later zal zijn. Vermits daar niet veel aan te veranderen valt zeg ik dat het geen probleem is, ik kan moeilijk van papa verlangen dat hij over de file heen vliegt. Zij blijven dus ook gezellig nog even hier. Bobbie en Bumba worden door hun mama en papa afgezet om 16.15. Op dat moment is het best druk in huis, druk maar gezellig! Bumbalu is weer erg moe en valt op mijn arm toch nog maar even in slaap. Ik leg hem even in een bedje zodat hij rustig nog eventje kan slapen. Ik ga met de andere kindjes naar buiten, speel mee, droog traantjes, verhelp pijntjes, teken bloemen, hartjes, voetjes, handjes en nog zoveel meer. Ik zwaai met Pipo naar elk vliegtuig dat overkomt. Papa werkt namelijk bij de luchtmacht dus elk vliegtuig dat overkomt is papa. Ik observeer de kinderen in hun spel en laat hen lekker vrij spelen. Ik zie vanalles voorbij komen en natuurlijk zijn er soms kleine ruzietjes maar die lossen de kinderen eigelijk erg goed zelf ook weer op.  Om 16.45 is Bumbalu ook weer wakker. Ik maak nog een voorlopig laatste verschoonronde. Indien nodig worden de kindjes natuurlijk nog een keer verschoond. Ik maak een flesje voor Bumbalu dat hij gretig opdrinkt. Om 17.15 is papa van Sem, Samsam en Pipo er. Ik bespreek kort met hem de dag, tenminste de periode dat zijn zoontjes bij mij waren. Papa is net buiten met de kindjes of de volgende ouders staan voor de deur. De ouders van Bibi komen hun kleine meid halen. Met hen bespreek ik natuurlijk ook de dag en we hebben het even over de veranderingen die op korte tijd op het programma staan.  Het gesprekje met hen duurt wat langer en uiteindelijk is het bijna 17.45 als zij ook naar huis gaan. Ik ga mijn eten stilaan klaarmaken. Bumbalu is ondertussen al zo aan mij gehecht dat hij graag altijd in mijn buurt is, Dat vind ik erg fijn, maar aan mijn benen hangen terwijl ik eten kook vind ik ook best gevaarlijk dus ik zet hem in de hoge stoel in de keuken. Zo is hij toch lekker dicht bij mij maar is het ook nog veilig. Om 18.00 uur is het de beurt aan Bumbalu om opgehaald te worden. Hij is erg blij om zijn mama weer te zien. Mama spreekt geen nederlands dus in het Engels bespreek ik de dag van Bumbalu. Ze bedankt me voor de goede zorgen en zegt dat ze gehoord heeft dat de vaste gastouder ondertussen alweer goed genezen is en klaar om de opvang weer te verzorgen. Dat is natuurlijk het leukste voor Bumbalu. Al zal ik hem stiekem toch ook wel missen, zo een schattig ventje!

Ik ga verder met koken, om 18.20 is alles klaar en kunnen we aan tafel. Bobbie en Bumba schuiven gezellig bij aan en eten met veel smaak. Het is erg gezellig aan tafel, er wordt veel gelachen en de kinderen vertellen over hun belevenissen. Als de kinderen klaar zijn met eten kunnen Bobbie en Kiki nog heel even tv kijken. Bumba laat ik gezellig bij ons in de keuken zitten. Het is al bijna 18.40 en hij wordt toch wel erg moe. Op dat moment zie ik dat papa en mama aan de overkant van de straat parkeren. Bobbie en Bumba worden opgehaald. Ook met deze ouders bespreek ik wat er met de kinderen gebeurd is, wat ze hebben gedaan en wat ze hebben gegeten. Om 19.00 uur zijn ook deze kindjes naar huis. GJ doet de afwas, zodat ik Kiki in bed kan leggen. Kiki is erg moe, ik was haar nog even, dat is wel nodig na een dagje buiten spelen, we doen een pyama aan, ik lees een verhaaltje voor, we knuffelen nog even en rond 19.30 ligt ze in bed.

Ik ga weer naar beneden, zet een machine was op, dat is wel nodig na een dagje buitenspelen in een witte broek 🙂 Kiki heeft deze broek zwart ‘getoverd’ zoals ze dat mooi zelf kwam zeggen. Dat hoort erbij, van spelen worden kindjes vuil. Ik ruim nog wat speelgoed op, zowel binnen als buiten, ik stofzuig of veeg de vloer. Dweilen doe ik morgenochtend wel eventjes. Ik vul de urenstaten in, verstuur nog wat mails, bereidt ons uitstapje naar de efteling voor, schrijf deze blog. Ondertussen is het 21.00 uur en dus hoog tijd om te gaan douchen, nog heel even ontspanning te hebben door wat tv te kijken en dan op tijd in bed want morgen……hebben we gewoon weer zo een dag!!!

Slaapwel!

Fijne avond,

Myriam

(On)verdraagzaam?

“Echtpaar woont in hel naast kinderdagverblijf”

“Buren klagen over spelende kinderen”

“Knaap mag niet meer op straat voetballen van de politie wegens te veel lawaai”

“Kinderdagverblijf moet sluiten na klachten buren wegens geluidsoverlast”

Bijna dagelijks lezen of horen we wel een berichtje zoals bovenstaande. Ik vraag me dan telkens af hoe dat komt? Waarom klagen mensen over dingen die vroeger normaal leken. Toen ik jong was, dat lijkt erg lang geleden maar is eigelijk nog niet zo lang geleden speelden we vaak met alle kinderen uit de buurt tot laat op straat. En de buren, die vonden het prima. Vaak hadden de buren zelf kinderen in dezelfde leeftijd, maar er kloeg niemand over geluidsoverlast. De mensen kwamen, na hun dagtaak, vaak zelfs nog op straat om te kletsen, een kaartspelletje te spelen, een biertje te drinken. De ene buurman bracht wat stoelen naar buiten, de andere buurman zorgde voor een tafeltje, een buurvrouw zorgde voor koffie, (voor de dames :)), een andere buurvrouw had een zelfgebakken cake bij, kortom, het werd gezellig. Tot het donker werd dan was het hoog tijd om de kinderen in bed te leggen (na een hoognodige douche) en ging ieder in zijn eigen woning.

Tegenwoordig lijkt het of iedereen vastgeroest is in die woning. Hier en daar heb je, gelukkig nog buurten waar mensen nog wel op straat komen om te praten, gezellig samen te zijn. In Antwerpen ken ik zo wel enkele buurten, en in Brussel hebben we de Marollen, een echte gezellige volksbuurt waar mensen elkaar nog willen kennen en zich niet opsluiten in hun huizen. Iedereen is er welkom om gezellig mee te doen. Tijdens de Belgische nationale feestdag is er in de Marollen een enorm leuk, groots, volksfeest. Echt de moeite om dat eens te bezoeken!

Maar dat zijn uitzonderingen, meeste mensen lijken hier geen behoefte meer aan te hebben en lijken zich op te sluiten in hun huizen. Ze staan op, gaan naar hun werk, weer naar huis en that’s it! Verder komen ze niet en vooral, verder kijken ze niet! En owee als kinderen dan lawaai maken! Mensen bellen tegenwoordig dus echt de politie omdat kinderen lawaai maken. Dat verbaasd me elke keer opnieuw. Wat verwachten mensen dan in godsnaam van kinderen? Dat ze heel de tijd stil zijn en stil zitten? Hoe kan een baby nu stil zijn en ja, er zijn huilbaby’s, maar geloof me, daar worden ook de ouders gek van. De ouders zouden niet liever willen dat hun baby eens een nachtje gewoon slaapt. En als er dan nog druk bijkomt van de buren ‘want die stomme baby van jullie huilt altijd’. Weet je, dat helpt echt niet hoor. Het kind gaat hierdoor niet minder huilen.

En kinderen die spelen, horen die niet gewoon lekker lawaai te maken? Ik begrijp best dat je in huis het geluidsniveau een beetje wil beperken en dat er op een bepaald moment ‘s avonds rust en stilte moet komen zodat iedereen toe rust kan komen, maar een jongen die om 17.30 uur door de politie gevraagd wordt om niet op straat te voetballen omdat hij de bal een paar keer tegen een muurtje schopt en dat maakt teveel lawaai. Mijn god, waar zijn we dan mee bezig? Hebben mensen dan liever dat kinderen weet ik veel wat voor streken gaan uithalen in stilte. Ik bedoel maar, kinderen die met vuur spelen, letterlijk dan, zullen dat in stilte doen. Zolang ik de kinderen hoor weet ik ongeveer wel met wat ze bezig zijn. Mijn oma zei het al: “als kinderen stil zijn, ga je best even kijken want dan zijn ze iets aan het uitspoken dat ze eigelijk niet mogen” Trouwens, tijdens het WK voetbal was er heel wat meer lawaai dan dat van spelende kinderen en toen deden al die klagende buren lustig mee! Dan mag en kan het blijkbaar dus wel!

In België gaan we nog een stapje verder. Sinds een jaar of 2-3 denk ik hebben ze daar de GAS-boetes uitgevonden. GAS-boetes zijn gemeentelijk adminstratieve sancties. Dat zijn boetes die uitgeschreven kunnen worden door iedere ambtenaar van de gemeente die vind dat de gemeentelijke regels worden overtreden. Willekeur troef dus want elke gemeente heeft andere regels, net zoals elk gezin zijn/haar eigen regels heeft. Niemand kent alle regels van zijn/haar eigen gemeente, laat staan die van een andere gemeente. Zo las ik dat een jongen met het syndroom van down beboet is omdat hij op zijn blokfluit floot. De jongen floot valse noten en dat klonk dus niet mooi. Dat is, als je pech hebt, geluidsoverlast. Een ambtenaar van de gemeente hoorde dat en schreef een boete uit. Jeugdbewegingen in België krijgen schrik om met hun leden gewoon buiten het lokaal te spelen, want als ze teveel lawaai maken dan kunnen ze een boete krijgen per lid!!!! Waar zijn we toch mee bezig? Misschien moeten we ‘s avonds eens terug een paar stoelen uit de schuur halen en een biertje drinken met onze buren, hopelijk krijgen we dan allemaal door dat het leven veel meer is dan klagen over lawaai dat kinderen maken terwijl ze spelen en zich ontwikkelen!

Ik wens u allemaal een fijne, zonnige dag en de kinderen wens ik veel onbezorgd speelplezier!

Myriam

 

 

 

Nieuw kindjes in de opvang

Als gastouder kennen we dit maar al te goed. Nieuwe kindjes in de opvang. Die eerste dag is toch altijd extra spannend. Welkom Kind Tilburg weet dit maar al te goed en heeft natuurlijk tips om deze eerste dag zo goed mogelijk te laten verlopen. Zo kunnen vraagouders hun kindje al eens een keertje laten oefenen bij de gastouder van hun keuze. Soms denk ik dat het oefenmoment eerder nodig is om de ouders te laten wennen aan het idee dat ze binnenkort hun kindje, soms nog heel erg klein, aan iemand anders moeten gaan toevertrouwen. Ouders en gastouders ontmoeten elkaar soms kort voor ouders nood hebben aan opvang. Eigelijk zijn het dus vreemden voor elkaar maar ouders moeten dus wel hun grootste schat aan de gastouder toe vertrouwen. Daarom is het ook enorm belangrijk dat er een positieve klik is tussen de ouders en de gastouder. Als ouders de gastouder geen 100% vertrouwen dan merkt het kind dat toch en zal het kind zich moeilijker of mogelijks, helemaal niet, aan de gastouder hechten.

Dat hechten is erg belangrijk en eigelijk is dat ook het enige waar ik me de eerste periode met een nieuw kindje bezighou. Hoelang deze hechtings (of gewenninsperiode) duurt hangt helemaal van het kindje af. Sommige kindjes zijn onmiddellijk helemaal thuis in de opvang. Ze zijn helemaal niet verlegen, verkennen heel het huis en AL het speelgoed binnen een paar uur. Ze willen zoveel mogelijk zien en ontdekken in een heel korte tijd. Het lijkt wel of ze bang zijn dat ze de dag nadien niet meer mogen spelen of dat het speelgoed er dan niet meer zal zijn. Het opruimen van het speelgoed vinden ze dan weer wat minder leuk. Gelukkig zijn alle speelgoedbakken gecodeerd dus kunnen de kinderen toch redelijk zelfstandig alles weer opruimen.

Andere kinderen willen liever eerst de kat uit de boom kijken en vanop een afstandje de andere kinderen observeren, zij zoeken wel contact met mij, maar willen vanop schoot of naast mij eerst even rondkijken en dat is natuurlijk ook prima. Wanneer ze zich veilig genoeg voelen gaan ook deze kinderen vanzelf alles verkennen. Wanneer een ander kind dan wat hevig is vluchten ze vaak terug naar mij omdat ze zich bij mij veilig voelen. Langzaamaan merk ik wel dat ook deze kinderen zich steeds meer en meer van mij verwijderen om zelfstandig de wereld te verkennen.

De laatste groep kinderen waarover ik het wil hebben is, wat mij betreft, de meest uitdagende groep om in de opvang te krijgen. Af en toe is er een kindje waar het contact in het begin heel moeilijk mee gaat. Het kind wil me niet aankijken, krijst en huilt als hij/zij wordt afgezet. Wil liefst mama of papa achterna rennen als mama of papa vertrekken om te gaan werken. Het kind stampt, slaat, vecht om los te komen als ik het op schoot pak om te voorkomen dat hij mama of papa achterna rent. Dit is niet prettig, niet voor mama of papa, niet voor de andere kinderen maar vooral niet voor het kind zelf. Het kind is echt bang, waarschijnlijk kan het kindje zelf niet zeggen waarom hij zo bang is. En deze situatie los je als gastouder ook niet zomaar op. Dat heeft tijd nodig en heel veel geduld en begrip van zowel de gastouders als de ouders. Wat ik in dat geval doe is  toch het kind vast houden zolang het wil wegrennen. Ik druk het kindje stevig tegen me aan terwijl ik zachtjes, met lage stem tegen hem of haar praat. Ik vertel dat ik begrijp dat hij /zij zo verdrietig is omdat mama/papa weggaat, maar dat mama/papa nu even moet gaan werken en straks komen ze terug om  het kindje op te halen. Ik vertel wat we allemaal kunnen doen of als er echt plannen zijn, wat we zeker gaan doen. Vanaf ik merk dat het kind zich wat ontspant zeg ik ook dat hij/zij erg flink is. Ik blijf herhalen dat alles goed is, dat hij/zij lekker mag gaan spelen, blijf de dagplanning herhalen tot het kindje gekalmeerd is, of….en dat gebeurd ook wel eens, het kindje van pure emoties in slaap is gevallen. Slaapt het kindje, leg ik het lekker even weg, in de bank of in de box maar nooit in een bedje in een aparte kamer waar het kindje nog niet geweest is. Stel je voor, kind is al bang en wordt dan alleen wakker in een onbekend bedje in een onbekende kamer. Dat is zelfs voor volwassenen een beangstigende situatie, laat staan als je 2 of 3 jaar oud bent. Als het kindje wakker wordt in de box of bank ben ik altijd direct in de buurt om het kindje op te vangen en eventueel te troosten indien nodig. En na verloop van tijd, gebeurt er iets moois, bijna magisch vind ik dat elke keer weer, het moment waarop het kindje zich openstelt voor me, waarop het kindje me laat merken van :”hey, het is hier oké, ik vind het hier fijn en ik wil hier lekker spelen” Elke keer weer vind ik dat erg mooi om mee te maken!  Wanneer dat moment komt kan ik nooit voorspellen, maar ik ben wel elke keer zeker dat het moment komt!

Fijne dag!

Myriam

Vrij spelen leert kinderen zichzelf te ontdekken

http://www.trouw.nl/tr/nl/4556/Onderwijs/article/detail/3642980/2014/04/27/We-ontnemen-kinderen-de-kans-om-zichzelf-te-ontdekken.dhtml#.U11deN8EldU.facebook

 

Via bovenstaande link vindt u een artikel waarin het belang van vrij spelen uitvoerig wordt uitgelegd. Toen ik het artikel las dacht ik: “oef, eindelijk mogen kinderen weer kind zijn, eindelijk gaan ze zich binnenkort weer vies mogen maken, weer in bomen mogen klimmen en eruit donderen, eindelijk mogen kinderen gewoon ontdekken door vallen en opstaan”. Het lijkt vaak of kinderen tegenwoordig enkel maar moeten presteren, zo vlug mogelijk en natuurlijk moeten ze op elk gebied subliem zijn. Foutjes maken is niet toegestaan, en vrij spelen al helemaal niet, want dan zouden kinderen misschien wel eens zelf kunnen gaan denken en ontdekken. Wat is daar toch zo fout mee? Zijn ouders bang dat kinderen iets ontdekken waar ouders liever niet aan herinnerd worden? Of zijn ouders bang dat hun kinderen hun kleren vuil maken? Of zichzelf? Gelukkig is er water en zeep uitgevonden! Kinderen moeten spelen, en ja, ik begrijp best dat de tijden veranderd zijn en dat het buiten allemaal wat gevaarlijker is geworden, en dat niet elke volwassene lief is tegen kinderen of lijkt dat maar zo? Want als ik dan even terugdenk aan mijn eigen jeugd dan vertrokken wij ‘s ochtends na het ontbijt, we pikten onderweg vriendjes op (wie mee mocht, de rest kwam wel later) en ‘s avonds kwamen we terug thuis tegen het avondeten (vaak als het alweer bijna donker werd) En wij hadden geen GSM waarop we elk moment van de dag gebeld konden worden (of nog erger, met een ingebouwd trackingsysteem waarop je je kinderen kan volgen bij elke stap die ze zetten). Wij bouwden zeepkisten (in een kartonnen doos, dat werkt dus niet, die dondert halfweg de “berg” (lees heuvel) al uit elkaar) om dan onderaan de “berg” (lees heuvel) te ontdekken dat we de rem vergeten waren om dan in de struiken te knallen. Ohja, wij stonden vol blauwe plekken en schrammen, maar wat een plezier hadden we!! En ook toen waren er ‘vieze’ mannetjes waar je beter niet bij in de buurt kwam, ook toen was er die enge boer die met de riek achter ons aankwam als we te dicht bij zijn velden kwamen, ook toen waren er mensen die ons liever zagen gaan dan komen, maar we losten dat zelf op. We zorgden voor onszelf en elkaar!

Ook de sociale ontwikkeling leek inderdaad veel vanzelfsprekender te gaan als onze ouders niet in de buurt waren. Wij spraken onze vriendjes zelf aan op ‘ongewenst’ gedrag. al noemden we het natuurlijk niet zo. Als iemand iets deed dat de andere(n) niet wilde(n) dan werd die gewoon uit de groep gezet tot hij/zij zich terug kon gedragen naar de normen van die groep. Was dat perfect? Waarschijnlijk niet, maar we zorgden voor onszelf, kwamen op voor onszelf, zonder er altijd op te kunnen rekenen dat onze ouders tussenkwamen. Als ik thuis eens kwam zeuren omdat een of ander vriendje vervelend was geweest kreeg ik als antwoord: ‘los het op’. Tegenwoordig wordt een heel team ingeschakeld want het kan toch niet dat iemand vervelend doet tegen een ander. Kinderen worden zo overrompeld voor vaak heel kleine vergrijpen dat ze volgens mij schrik krijgen om de wereld te ontdekken want alles kan als gevaarlijk bestempeld worden. Vies worden mag niet, want daar zitten slechte bacteriën en daar kan je ziek van worden, in bomen klimmen mag niet, want daar kan je uit vallen (ja, als ze uit hen bed komen kunnen ze ook vallen) spelen moet allemaal pedagogisch verantwoord zijn want kinderen moeten leren. Wel beste mensen, wil ik eens een geheimpje verklappen??? KINDEREN LEREN ALTIJD VAN SPEL!!! Ook als ze zelf dat spel bedenken en spelen, zonder de tussenkomst of invloed van volwassenen. En mislukt het spel toch? Dan proberen ze het een volgende keer toch weer! En dan lukt het misschien wel! Net zoals ze de ene dag dikke vriendjes zijn met Tim en de dag nadien heel dikke vriendjes met Elke en Tim…waar zit die dan? Die deed stom vandaag mama, daar wou ik niet mee spelen! Prima toch? Dan leert Tim dat stom doen niet hoort en hoef ik mijn kind geen schuldgevoel aan te praten omdat zij niet met Tim wou spelen. Morgen doet mijn kind misschien wel eens stom en mag zij niet meespelen. Dat is dan een prima lesje!

Ik heb ooit een opmerking gekregen over mijn oudste dochter, zij was toen net (!) 5 jaar oud. De kleuterleidster riep me bij haar, want ze moest me dringend spreken. Ik had geen flauw idee waarover dat zou kunnen zijn, maar als het zo dringend was zou het wel erg zijn…. Heel de dag liep ik zenuwachtig rond toen kreeg ik dit te horen: “uw dochter is een heel slimme meid, maar ze is nog zo naiëf, ze heeft enorm veel, eigelijk teveel fantasie en ze speelt enorm graag haar eigen spel waarin ze dan ook nog eens andere kinderen meetrekt, of ik daar ajb iets aan wil doen” Nadat ik bekomen was van de verbazing want dit horen van een kleuterleidster waarvan ik verwacht dat ze toch pedagogisch opgeleid is heb ik haar geantwoord dat ik enorm blij was om te horen dat mijn dochter een eigen spel durft te spelen, dat ik gelukkig ben omdat mijn 5 jarige nog naïef en kind is, wat had de leidster dan verwacht van een 5jarige en dat ik in de verste verte haar niet ga aanspreken/veranderen op dat gebied. Ik wil veel doen, maar nooit zal ik een kind dat durft te spelen veranderen.  Want zelf durven spelen is zelf ook durven/leren problemen op te lossen.

Natuurlijk moet je rekening houden met de leeftijd, maar kinderen doen zelden zelf iets dat echt helemaal hun petje te boven gaat. En werken ze zich toch zodanig in de problemen dat ze hulp nodig hebben zullen ze dat echt wel laten weten. Kinderen vrij laten spelen in bv een speeltuin of een tuin geeft hen zoveel uitdagingen dat ze ouders/begeleiders niet nodig hebben. Natuurlijk begeleid ik in de opvang activiteiten, maar elke dag is er meer dan voldoende tijd voor echt vrij spel. Doe maar jongens! Ga maar lekker spelen. Ja, er zijn regels, maar die zijn beperkt tot “elkaar geen pijn doen” en ‘als je met iets wil spelen waar een ander al mee bezig is, dan vraag je eerst of je mag mee doen, je pakt niet af”. En als je je dan als volwassene echt terugtrekt, als kinderen zich onbespiedt voelen gebeurdt er iets erg mooi! Kinderen gaan dan echt helemaal op in hun spel en je ziet heel mooi hoe ze op hun manier in hun spel leren om, soms zelfverzonnen, problemen ook weer op te lossen! Gelukkig ondersteund Welkom Kind deze visie. Hun slogan en naam is niet voor niks: “welkom kind”. Als gastouder bij Welkom Kind dien ik ervoor te zorgen dat elk kind gezien wordt en dat een kind echt kind mag zijn. Vrij spelen hoort daarbij!

Een dagje in onze opvang

Afgelopen woensdag was het meidendag in onze opvang. Al vroeg stond de eerste kleine dame voor de deur. Bibi kwam erg vrolijk binnen, thuis wou ze nog niet eten, dus vroegen mama en papa of ik haar nog even eten wou geven. Natuurlijk kan dat! Mama en papa gingen op weg naar hun werk en ik ging voor het ontbijt zorgen voor Bibi en Kiki, zij was ondertussen ook wakker geworden. Wat later ging de bel en werd Grietje gebracht door haar mama. Ook zij had er zin in. Grietje was pas ziek geweest, maar was gelukkig helemaal genezen en klaar voor een dagje spelen. Bibi en Grietje zijn allebei bijna 1 jaar oud! Een half uurtje later ging de bel een derde keer en werd Micky door haar papa gebracht. Micky kwam eerst wat verlegen binnen, het was dan ook een tijdje geleden dat zij in onze opvang was. Micky is een flinke kleuter van 3 jaar oud! Ze is net iets jonger dan Kiki, maar de 2 dames kunnen erg leuk met elkaar spelen. Ons clubje was nu helemaal compleet!

Ondertussen hadden Bibi en Kiki lekker ontbeten en konden we gaan spelen. De grote meiden hebben erg lief met de 2 jongere dames gespeeld. Alles ging vandaag erg vlot. Deze 4 dames kunnen het erg goed met elkaar vinden. Zo lagen ze met 4 op een dekentje op de grond. Kiki en Micky deden dierengeluiden na en de 2 kleine dames lagen te schateren van het lachen! Geweldig om dat te mogen meemaken! Tijdens het fruit eten gaf ik Grietje te eten en de andere kindjes eten al zelf hun fruit op. Micky en Kiki hielpen Bibi soms een beetje en dat vonden ze natuurlijk geweldig om te doen. Ze waren erg trots op zichzelf en voelden zich natuurlijk erg groot omdat ze een baby hielpen eten. Ik vond het mooi om te zien hoe voorzichtig en moederlijk deze 2 kleuters zich over een babytje ontfermden. Tot en met voorzichtig mondje afvegen met de woorden: ‘ja, dat vind je niet leuk, maar het moet eventjes, jou mondje is een beetje vies. Zoooo, al klaar!” (My god, wat een spiegel kunnen kleuters toch zijn af en toe!)

Na het fruit eten gingen onze 2 jonge dametjes even een dutje doen en had ik dus tijd om eens iets exclusiefs met de grotere dames te doen. We gingen knutselen. Dat doe ik ook wel als de baby’s wakker zijn. Zij zitten er dan gewoon in een hoge stoel bij aan tafel. Baby’s vinden het vaak al erg leuk om gewoon erbij te zijn, te kijken en mee te ‘praten’. Vandaag hebben we geknutseld voor koningsdag. Eerst en vooral moest ik natuurlijk uitleggen wat koningsdag is. Dat was de opening van de activiteit. Natuurlijk kennen 3 jarige het woord koning al erg goed en daarnaast weten ze ook al erg goed wat jarig zijn betekent. Dus de uitleg was simpel. De koning van ons land, Nederland, is zaterdag jarig en dan vieren we feest. Want als jullie jarig zijn vieren we ook feest he. Natuurlijk 2 ja knikkende kindjes. Ik vroeg hun toen wat er dan op zo een feest allemaal gebeurd en dan merk je dat ze daar ook best veel van weten en erg goed alles kunnen verwoorden….Zo was er op hun eigen feest lekker eten, veel mensen, veel cadeautjes (ahja, zowat het belangrijkste natuurlijk!) en iedereen draagt mooie kleren. Micky gaf aan dat ze vaak nieuwe kleren krijgt voor een feest en toen vertelde Kiki dan zij dan altijd een mooi jurkje wil dragen en de haartjes in een mooie staart. Micky bevestigd dat het belangrijk is dat je mooi bent op een feest want dan vindt iedereen je leuk. Ik bevestig alles wat ze opnoemen en zeg dat er op een feest inderdaad lekker eten is, vaak ook een taart (ja, met kaarsjes zegt Micky) en dat de mensen dan op bezoek komen om mee te vieren, want dat is leuker dan alleen vieren. Ook dat wordt bevestigd, want als veel mensen een ‘jaardagsliedje’ zingen is dat leuker dan als je dat alleen zingt. Dan volgt mijn vraag over wat er dan op een feest moet zijn bij koningen en koninginen. Hun fantasie begint natuurlijk heel hard te werken nu en ze beschrijven de meest mooie en magische feestjes (lang leve de disneyfilms zoals doornroosje, belle en het beest…..!) Ik hoor de meest magische dingen voorbij komen: Een blinkende taart, een blinkende jurk met heel heel heel heel veel glitters (Kiki: ja, ik heb een glitterjurk!!!), een paard dat kan zingen (geen idee waar dat vandaan komt), een mooie prins waar ik mee kan trouwen (dat roepen ze allebei, hoe jong ook, ze dromen blijkbaar dan al van de prins op het witte paard), een heel heel heel heel heel heel heel grote lolly en een hele hoge berg snoepjes waar je op kan klimmen en kroontjes met heel veel glitters. Oke, dat is allemaal wel heel erg leuk natuurlijk! Wat zouden jullie ervan denken om dan kroontjes te maken die je kan opzetten. Dan kan je ook een beetje feest meevieren met de koning als hij jarig is. Dat willen de meiden natuurlijk wel, gelukkig heb ik al alles klaarstaan. Lijm, glitters, sterretjes, hartjes, bloemetjes, uitsteekvormen voor papier en een groot blad met een kroon opgetekend. De meiden gaan aan het werk. Hun gezichtjes stralen concentratie uit. Elk werken ze op hun eigen manier. Micky werkt heel erg rustig en meet alles uit. Ze bedenkt bv dat als er aan de ene kant een bloem kleeft, dan moet dat aan de andere kant ook. Of 1 kleur in het midden en een andere kleur errond. Zij werkt al erg gestructureerd. Dat is erg knap voor een 3jarige meid! Kiki daarentegen is veel impulsiever. Zij smeert lijm op haar kroon, kijkt wat ze leuk vind en kleeft dat erop. Haar kroon glittert helemaal en Kiki zelf ook. Micky werkt voorzichtiger en rustiger. Maar allebei vinden ze het erg leuk en ik vind het dan weer erg leuk om te zien hoe verschillend de meiden aan dezelfde opdracht werken. Ik help waar nodig en laat hen verder gewoon vrij. Als ze allebei klaar zijn leg ik de knutselwerkjes te drogen. De meiden helpen nog even met wat opruimen en gaan dan naar buiten. Ondertussen zijn onze 2 kleine dames ook wakker en omdat het erg mooi weer en is nog te vroeg om te lunchen besluit ik met de 4 dametjes naar de brievenbus te wandelen. Er moeten nog wat brieven gepost worden en de grote dames vinden het natuurlijk erg fijn om de brieven in de brievenbus te gooien. Dankzij Welkom kind kunnen we als gastouders beschikken over een grote kinderwagen waar 4 kinderen in kunnen zitten. Ik zet de kleintjes in de kinderwagen en de 2 grote meiden mogen lekker mee stappen. Vrolijk gaan we op weg. Onderweg zien we heel wat, een grote vrachtwagen, een kiepwagen, de vuilniskar (wat maakt die lawaai zeg!), we vinden ‘blaasbloemen’, witte ‘liefjes’ bloemen, boterbloemen, we komen mensen tegen die hun hond uitlaten en natuurlijk moeten de meiden met iedereen een praatje maken. We zingen zelfs een paar liedjes, zomaar…omdat we vrolijk zijn omdat het zonnetje schijnt!

Na deze wandeling is het wel lunchtijd, de grote meiden helpen mee om de tafel te dekken en vertellen me wat ze graag willen eten. De boterhammen worden gesmeerd voor de kleintjes, de grote dames willen beide een potje yoghurt bij hun boterham, dat kan natuurlijk! Aan tafel staan hun mondjes geen seconde stil…ze vertellen over 100.000 dingen. Ik geniet van hun babbels, hun fantasie, hoe ze elkaar daarin steeds verder trekken en elkaar aanvullen. Na een lekkere, leuke maaltijd ruim ik af terwijl de meiden in de tuinkast het speelgoed zoeken waar ze buiten mee willen spelen. Micky wil erg graag met de step maar op dat moment belt papa aan. Papa komt Micky iets vroeger halen want hij is al vrij. Micky is het daar echter helemaal niet mee eens en huilt dikke tranen terwijl ze roept dat ze niet mee naar huis wil. Ik zeg dat ik haar begrijp maar dat ze heel vlug weer opnieuw mag komen spelen. Mijn hart breekt en maakt toch ook een klein sprongetje want eigelijk is dat toch een erg groot compliment dat Micky me op dat moment geeft! Dat geeft aan dat Micky het leuk vind bij me en daar werk ik voor, Elke dag opnieuw! Kinderen een leuke opvang bieden waar ze ook nog iets kunnen leren!

Even later komt de mama van Grietje ook langs om Grietje op te halen. Grietje is erg moe van het spelen en is een beetje zeurderig als mama haar in de wandelwagen zet. Grietje strekt haar armpjes naar mij uit om nog een knuffel te krijgen. Natuurlijk mag dat! Dan kan ze vlug mee naar huis om thuis een middagdutje te doen. Bibi en Kiki zijn nu nog thuis en samen met hen ga ik buiten op de grond zitten om met krijt te tekenen. Voordeel van krijt is dat het heel gemakkelijk kleurt en dat dus ook jonge kinderen zonder al te veel kracht kunnen ‘tekenen’. Bibi vind het geweldig en ‘tekent’ alles vol! Ook de stoelen, tafel en zijzelf moeten eraan geloven. Ik was haar nog even een beetje en leg haar dan in bed voor een middagdutje. Samen met Kiki kies ik een boek uit om buiten op een dekentje te vertellen en wonrderbaarlijk valt Kiki ook in slaap! Dit zorgt voor een aangename rust in huis. Ik kies ervoor om tijdens die rustperiodie het volgend kikithema te lezen en activiteiten te bedenken die we met dat thema kunnen doen. Natuurlijk staan er leuke activiteiten in het kikithema, maar er is gewoon zoveel meer te doen rond dat thema.

Na een uurtje wordt Kiki weer wakker, ze heeft dorst dus vraagt wat te drinken. Natuurlijk mag dat, op mijn schoot drinkt ze haar beker leeg en wordt eventjes lekker rustig wakker. Dan wil ze buiten in de zandbak spelen. Natuurlijk mag dat! Met zand spelen is enorm belangrijk voor de ontwikkeling van kinderen en ze vinden het ook gewoon erg leuk. Samen leggen we de zandbak open en Kiki gaat aan de slag! Het komend half uur proef ik zandtaartjes en zandkoffie, zandaardappels en zandfrieten. Ik ga langs bij de ijsmevrouw om een zandijsje te kopen. Kiki geniet! Dan hoor ik Bibi lekker kletsen in haar bedje. ZIj is dus ook wakker. Ik laat haar nog heel even liggen terwijl ik vlug de handjes van Kiki was. Samen met Kiki ga ik Bibi uit bedje halen. Ze is lekker vrolijk en klaar voor een paar uurtjes spelen. Beneden eten we eerst een koekje en drinken een beetje. Dan gooi ik een groot deken in de tuin op het gras, wat speelgoed erop en ik zet Bibi zo neer dat ze aan het gras kan. Dat is toch maar iets eng! Gras, dat kriebelt en voelt raar aan handjes en voetjes. Telkens kijkt Bibi naar mij en zoekt bevestiging dat het echt wel mag en goed is. Ik moedig haar aan, speel zelf met het gras en langzaamaan wordt Bibi zekerder en durft ze zowaar haar 2 handjes in het gras te zetten. Dan vind ze het genoeg en trekt ze zich terug op het deken om met het speelgoed te spelen. Dat is natuurlijk prima. Kiki heeft ondertussen een tekening uit de kast genomen en komt erbij zitten met wat kleurpotloden. Erg gezellig allemaal. Als Kiki klaar is vraagt ze of we samen kunnen zingen. Bibi kan nog niet meezingen maar vind het wel geweldig als anderen zingen. Ze geniet als Kiki en ik zingen en zit enthousiast te wippen op haar billetjes, Zo enthousiast dat ze omvalt, ik kan haar nog net op tijd opvangen. We zingen verschillende liedjes….De kikkertjes, in de maneschijn, Kaatje, 2 kleine visjes (normaal zijn er dat 10 maar ik het het liedje wat ingekort, het is toch altijd hetzelfde…) ‘k zag 2 beren, handjes draaien (favoriet van Bibi) en nog meer…. Kiki doet enthousiast mee en Bibi geniet van het zingen. Ik vind het super om hen bezig te zien. Allebei op hun eigen manier genieten ze van het zingen en dansen. En dan plots…..hoor ik Bibi ‘zingen’. Natuurlijk kan ze de woorden nog niet uitspreken maar er klinkt melodie door in haar stemmetje. Zo erg knap van haar!! Zo leuk om te mogen meemaken!

Als mama en papa Bibi komen halen bespreek ik met hen de dag van Bibi en dan vertel ik natuurlijk ook over het ‘zingen’ van Bibi. Papa van Bibi zegt dat hij dat ook al een paar keer dacht. Papa van Bibi speelt namelijk in een muziekband, hij is de zanger van de band. Hij heeft ook al een paar keer gedacht dat Bibi inderdaad ‘zingt’. Hij hoort ook toonhoogtes en melodie in haar stem. Als Bibi zingt dan doet ze dat op een heel andere manier dan wanneer ze praat. Het is vroeg om te zingen, maar het kan wel er staat namelijk geen leeftijd op zingen en dansen! Ik neem afscheid van Bibi met haar mama en papa, ruim het laatse speelgoed op om dan aan het avondeten te beginnen. Als GJ terug thuis komt dan eten we lekker buiten. Kiki is erg moe en erg zwart, dus ik stop haar nog even in bad terwijl GJ de afwas doet. Ik vertel na het badje nog een verhaaltje aan Kiki en leg haar dan in bed. Ze slaapt binnen 5 minuten!

Op zo een dag ben ik erg blij dat ik ervoor gekozen heb om gastouder te worden bij Welkom Kind. Dit zijn echt de dagen waarop je de mindere dagen vergeet. Want natuurlijk verloopt niet elke dag zo vlot. Soms heb je ook, zelfs met kinderen, dagen waarop niks lijkt te werken! Maar daarover meer in een andere blog! 

Educatie of plezier in de opvang?

http://www.kinderopvangtotaal.nl/Kinderdagverblijven/Actueel/2013/12/Plezier-en-lekker-spelen-het-belangrijkst-1430093W/

 

Via bovenstaande link kan u een artikel lezen waaruit blijkt dat ouders het belangrijker vinden dat hun kinderen plezier hebben en lekker kunnen spelen in de opvang. Het zelfstandig worden, educatie en vormen van karakter zou door ouders helemaal niet belangrijk worden gevonden in de opvang. Het leren omgaan met andere kinderen wordt wel genoemd door ouders als zijnde belangrijk.

Na het lezen en herlezen van het artikel stel ik me vragen. Natuurlijk is het hebben van plezier heel heel erg belangrijk. Net zoals lekker kunnen spelen, maar educatie niet belangrijk? Spelen is toch leren?! Een kind dat speelt leert enorm veel, ook al lijkt het maar spel. En in het gewone contact met de gastouder of begeleidster leert het kind ook gewoon enorm veel. Al gebeurdt dat natuurlijk niet op de manier waaraan mensen denken bij het woord educatie, Heel erg veel mensen denken dan aan schoolse taferelen. Alle kindjes zitten met hun armpjes overeen aan tafeltjes en luisteren naar een leerkracht en verder doen de kindjes even weinig tot niets (buiten opletten) en later mogen ze dan op een blad papier oefenen wat ze net geleerd hebben. Natuurlijk is dat ook educatie, maar educatie (of leren, want educatie klinkt gewoon al erg zwaar, vind u niet?) is zo ontzettend veel en veel meer dan dat. Het begint al vanaf een baby geboren wordt. Elk woord dat mama of papa tegen het kindje zegt is om het kindje iets te leren. Bij het aankleden vb…dan praat je tegen je kleintje en je verteld wat er gaat gebeuren. “Kijk, nu gaan we jou trui aandoen, even over je hoofdje, nu deze arm, waar is je handje dan?? En nu nog deze arm, kiekeboe, daar is je handje weer! Nog even de knoopjes dicht doen en we zijn klaar! Wat ben jij een knappe meidjongen!” De baby leert op dit moment zo enorm veel, ook dat is educatie! Later als de peuter helpt om tafel te dekken bv en je vraag om bordjes op tafel te zetten voor alle kindjes. (hoeveel bordjes heb je dan nodig?) dan ben je eigelijk aan het rekenen met het kindje. En zo zijn er de ganse dag door leer momentjes die natuurlijk niet direct worden bezien als leren en nee, je gaat met peuters niet in een klas aan tafeltjes zitten om ze het alfabet te leren opzeggen. Maar je kan het misschien wel een liedje leren over het alfabet. Of het verkeer, of de dieren, of de lente…of wat dan ook want ook dat is leren.

Welkom kind heeft niet voor niks protocollen over hoe je met kinderen pedagogisch verantwoord om moet gaan. Als gastouder dien je daarmee akkoord te gaan en dat toch min of meer toe te passen in de opvang. Daarnaast zorgt natuurlijk ook de cursus KIKi (veelzijdige vroegschoolse educatie) ervoor dat we als gastouders onze kennis opfrissen en uitbreiden. En dat we onze kennis op een speelse manier kunnen overbrengen naar die kleine kapoentjes!

Natuurlijk moet het in de eerste plaats allemaal leuk zijn! Maar vanuit dat leuk zijn is er heel wat ruimte voor leren. Tenminste, zo denk ik erover! Wat denken jullie?

Een snoepje bij de gastouder?

Welkom Kind is ondertussen een gevestigde waarde in Tilburg en omstreken. Natuurlijk heeft Welkom Kind zelf een aantal waarden en normen waarmee ze zich willen onderscheiden van andere gastoudbureau’s. Het is de bedoeling dat je als gastouder in  samenwerking met Welkom Kind deze waarden en normen van Welkom Kind hanteert. Eén van die waarden is gezonde voeding. Natuurljik heeft iedereen daar tegenwoordig de mond van vol, en ik denk dat iedereen dan ook wel een beetje erop let wat hij/zij zelf eet en vooral wat je de kinderen geeft. Als gastouder let ik daar extra op. Ik wil natuurlijk de gastkindjes af en toe lekker verwennen, maar gezonde voeding blijft belangrijk. Een heel belangrijk deel van gezonde voeding is een duidelijk ritme: ontbijt, lunch, avondmaal en 2-3 tussendoortjes. Voor kinderen ligt dat nog iets anders, maar het ritme dat wij thuis volgen is: ontbijt – fruit – lunch – tussendoortje – avondmaal – tussendoortje. De meeste opvangkindjes krijgen hier fruit -lunch – tussendoortje. Regelmatig hebben we ook jonge gasten aan het ontbijt of bij het avondmaal. Dat is altijd erg gezellig. Zo een bende kindersnoetjes die zitten te genieten en te praten is erg leuk om te zien. Alle kindjes die hier komen hebben na een tijd wel door dat we bovenstaand ritme volgen. Voor baby’s passen we natuurlijk dat ritme aan zodat zij in hun eigen, vertrouwde ritme kunnen blijven.

Nu, hoewel alle kindjes weten dat we dat ritme volgen zouden kindjes geen kindjes zijn als ze dat ritme niet lekker uitdagen. Myriam, ik wil geen fruit. Of Myriam, ik lust dat niet of Myriam, ik wil een snoepjeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeee!!!! (en dan op zo een klagende toon dat je er bijna medelijden mee krijgt…..) Kindjes moeten hier, en ook dat weten ze, wel altijd even proeven als ze iets niet kennen of willen eten. Willen ze het dan nog niet of eten ze hun bordje niet leeg, prima, dan leren ze gewoon luisteren naar hun lichaam, maar het verhaal van het snoepje…. Ik geef gastkindjes nooit snoep! Zelfs Kiki krijgt maar zelden een snoepje. Eens om de zoveel tijd in het weekend maar zeker niet wekelijks, laat staan dagelijks….. Ik let er echt op dat Kiki een afwisselende gezonde voeding krijgt. Als ik dan bij het ophalen van de gastkindjes aan de ouders vertel dat ze zo graag een snoepje wilden krijg ik heel vaak als reactie: ” oh, van ons mag dat wel hoor” en ik krijg heel vaak de reactie van andere ouders: “goed dat je niks gegeven hebt, wij willen niet dat hij/zij veel snoept”. Dat maakt het voor mij niet gemakkelijker natuurlijk om een gemeenschappelijk standpunt van de ouders te krijgen. Ik blijf bij mijn standpunt ‘geen snoep’ vanuit mijn overtuiging om de kinderen een gezonde voeding te geven tijdens de opvang. Maar wat vinden jullie? Een snoepje (1 of 2 kleintjes) tijdens de opvang moet kunnen of snoepen a volonté moet kunnen of, zoals ik dus denk, geen snoep tijdens de opvang. Ik ben erg benieuwd naar jullie reacties!

 

Groetjes,

Myriam