Meer dan 5 jaar geleden had ik een kennismakingsgesprek met een consulente van Welkom Kind Midden en West Brabant. Zij vertelde me toen dat je als gastouder ook kinderen voor en na school kan opvangen, BSO dus. Maar ze vertelde me ook dat wanneer kinderen wat ouder worden, zo rond 8 jaar BSO wel eens moeilijker kan lopen omdat die kinderen nu eenmaal andere behoeftes hebben dan jonge kinderen. Dat is logisch, maar enthousiast als ik was nam ik me voor om ook aan die behoeftes ten alle tijden te voldoen. Oooh, wat heb ik me vergist, want er is een groot verschil tussen willen en kunnen!
Ondertussen zijn we dus 5 jaar verder en kleine kindjes worden groot. Het jonge ventje dat samen met zijn 2, nog jongere broertjes hier binnenstapte toen hij 3 en zijn broertjes 2 en net 5 maanden oud waren zijn ondertussen allemaal flinke kinderen geworden die naar school gaan. Nog een 3 tal maandjes en de oudste wordt alweer 8 jaar! Zijn broers zijn nu bijna 7 en 5 jaar oud. Sinds een paar maanden merk ik ook een enorm verschil in hun gedrag als ze bij mij zijn. Ze zijn onstuimig, mega actief, onrustig, willen grote kinderen dingen doen en daar wringt het net. Natuurlijk willen ze de wereld gaan verkennen, een wereld die groter is dan wat ik hen kan bieden, hoe graag ik ook zou willen. Ik heb speciaal voor hen speelgoed gekocht voor oudere kinderen, mexano en mini lego. Er zijn boeken en gezelschapsspelletjes in huis die ze ook zonder mijn directe begeleiding kunnen spelen, maar dat is niet meer genoeg. Ze willen meer. Ze willen naar buiten, ze willen nieuwe dingen ontdekken, ze willen leren hoe dingen werken, ze willen hutten bouwen of uitzoeken hoe een raket werkt. Op straat spelen mag niet, er ligt namelijk een vijver pal voor de deur. En de tuin, die is natuurlijk ook niet zo groot dat ze echt hutten in kunnen bouwen en daar moeten ze dan ook nog eens een keer rekening houden met kleuters en peuters die ook naar buiten willen. Ik wil best met hen een gezelschapspel spelen maar vaak moet ook een baby nog een flesje krijgen dus heel veel tijd om hen exclusieve aandacht te geven is er niet. Knutselen is goed voor 5 minuten of is ‘voor meisjes’en dan beginnen ze er nog niet eens aan. Of zoals de oudste het mooi zegt: “Ik vind jou nog heel lief Myriam, maar ik verveel me hier zo, ik weet echt niet meer wat ik moet doen”. En vervelen is niet slecht, vanuit verveling ontstaat vaak weer mooi spel. Maar soms houdt het gewoon echt op. Dan is de koek echt op! En op dat punt kwam ik met deze jongens. En dat lieten ze merken in hun gedrag. Ik kon mijn rug niet draaien of ze waren aan het vechten met elkaar, gooiden met hun jongere broertje van net 1 jaar oud, gooiden met speelgoed. Ik was de hele tijd alleen maar bezig met hen te corrigeren, terwijl ze een half jaar geleden nog lieve, ontdeugende jongens waren. Dit kon zo niet verder, niet voor mij, niet voor de andere kinderen in de opvang en zeker ook niet voor hen. Iedereen werd hier alleen maar ongelukkig van.
Dus heb ik, na maanden van piekeren besloten dat ik de ouders ging aanraden om deze jongens naar een BSO te laten gaan waar ze meer ruimte hebben. Letterlijk meer ruimte! Een BSO aan een school ofzo. Dit was een heel moeilijk gesprek, maar gelukkig zijn we er samen uitgekomen en gaan de jongens binnenkort na school naar een BSO. Gelukkig blijft de jongste wel hier in de opvang en komen zijn grote broers af en toe voor school ook nog eens langs. En ik merk aan de jongens dat ze dit heel erg fijn vinden. Ze kijken er enorm naar uit om in een andere opvang te mogen gaan spelen. En net omdat ze er zo naar uitkijken en weten dat ze over een paar weken ook echt naar een andere opvang gaan geeft het nu al meer rust in de opvang. En dat is dan weer erg fijn voor iedereen.
Hebben jullie al eens, voor het welzijn van jezelf, je opvang(kinderen) of je gezin een moeilijke knoop moeten doorhakken?
Myriam
myriamjansen 