Moeilijke beslissing.

Meer dan 5 jaar geleden had ik een kennismakingsgesprek met een consulente van Welkom Kind Midden en West Brabant. Zij vertelde me toen dat je als gastouder ook kinderen voor en na school kan opvangen, BSO dus. Maar ze vertelde me ook dat wanneer kinderen wat ouder worden, zo rond 8 jaar BSO wel eens moeilijker kan lopen omdat die kinderen nu eenmaal andere behoeftes hebben dan jonge kinderen. Dat is logisch, maar enthousiast als ik was nam ik me voor om ook aan die behoeftes ten alle tijden te voldoen. Oooh, wat heb ik me vergist, want er is een groot verschil tussen willen en kunnen!

Ondertussen zijn we dus 5 jaar verder en kleine kindjes worden groot. Het jonge ventje dat samen met zijn 2, nog jongere broertjes hier binnenstapte toen hij 3 en zijn broertjes 2 en net 5 maanden oud waren zijn ondertussen allemaal flinke kinderen geworden die naar school gaan. Nog een 3 tal maandjes en de oudste wordt alweer 8 jaar! Zijn broers zijn nu bijna 7 en 5 jaar oud. Sinds een paar maanden merk ik ook een enorm verschil in hun gedrag als ze bij mij zijn. Ze zijn onstuimig, mega actief, onrustig, willen grote kinderen dingen doen en daar wringt het net. Natuurlijk willen ze de wereld gaan verkennen, een wereld die groter is dan wat ik hen kan bieden, hoe graag ik ook zou willen. Ik heb speciaal voor hen speelgoed gekocht voor oudere kinderen, mexano en mini lego. Er zijn boeken en gezelschapsspelletjes in huis die ze ook zonder mijn directe begeleiding kunnen spelen, maar dat is niet meer genoeg. Ze willen meer. Ze willen naar buiten, ze willen nieuwe dingen ontdekken, ze willen leren hoe dingen werken, ze willen hutten bouwen of uitzoeken hoe een raket werkt. Op straat spelen mag niet, er ligt namelijk een vijver pal voor de deur. En de tuin, die is natuurlijk ook niet zo groot dat ze echt hutten in kunnen bouwen en daar moeten ze dan ook nog eens een keer rekening houden met kleuters en peuters die ook naar buiten willen. Ik wil best met hen een gezelschapspel spelen maar vaak moet ook een baby nog een flesje krijgen dus heel veel tijd om hen exclusieve aandacht te geven is er niet. Knutselen is goed voor 5 minuten of is ‘voor meisjes’en dan beginnen ze er nog niet eens aan. Of zoals de oudste het mooi zegt: “Ik vind jou nog heel lief Myriam, maar ik verveel me hier zo, ik weet echt niet meer wat ik moet doen”. En vervelen is niet slecht, vanuit verveling ontstaat vaak weer mooi spel. Maar soms houdt het gewoon echt op. Dan is de koek echt op! En op dat punt kwam ik met deze jongens. En dat lieten ze merken in hun gedrag.  Ik kon mijn rug niet draaien of ze waren aan het vechten met elkaar, gooiden met hun jongere broertje van net 1 jaar oud, gooiden met speelgoed. Ik was de hele tijd alleen maar bezig met hen te corrigeren, terwijl ze een half jaar geleden nog lieve, ontdeugende jongens waren.  Dit kon zo niet verder, niet voor mij, niet voor de andere kinderen in de opvang en zeker ook niet voor hen. Iedereen werd hier alleen maar ongelukkig van.

Dus heb ik, na maanden van piekeren besloten dat ik de ouders ging aanraden om deze jongens naar een BSO te laten gaan waar ze meer ruimte hebben. Letterlijk meer ruimte! Een BSO aan een school ofzo. Dit was een heel moeilijk gesprek, maar gelukkig zijn we er samen uitgekomen en gaan de jongens binnenkort na school naar een BSO. Gelukkig blijft de jongste wel hier in de opvang en komen zijn grote broers af en toe voor school ook nog eens langs. En ik merk aan de jongens dat ze dit heel erg fijn vinden. Ze kijken er enorm naar uit om in een andere opvang te mogen gaan spelen.  En net omdat ze er zo naar uitkijken en weten dat ze over een paar weken ook echt naar een andere opvang gaan geeft het nu al meer rust in de opvang. En dat is dan weer erg fijn voor iedereen.

Hebben jullie al eens, voor het welzijn van jezelf, je opvang(kinderen) of je gezin een moeilijke knoop moeten doorhakken?

Myriam

Weer naar school

We hadden een superleuke zomervakantie. Ik kies er bewust voor om tijdens de zomermaanden door te werken. Kiki gaat een weekje met haar oma naar zee, maar de opvang is de ganse zomer geopend. Dan is er vaak ook plek om gastkindjes tijdelijk op te vangen omdat hun eigen gastouder wel op vakantie gaat. We genoten van elk moment! ‘s Ochtends lekker lang ontbijten met een aantal gastkindjes. Daarna rustig wat spelen, binnen of buiten. Uren lang spelen met water, naar de wolken kijken en er figuren in ontdekken. Lekker vaak en lang naar de speeltuin. Spontane picknicks in voor- of achtertuin. Geen gedoe met haastig eten ‘s avonds omdat Kiki op tijd naar bed moet om de volgende dag naar school te gaan. Ze kan toch lekker uitslapen…nou ja, in theorie, in praktijk valt dat uitslapen meestal wel tegen…

De zomervakantie vloog voorbij! Kiki was hier erg blij mee, want zij kon niet wachten om naar groep 4 te mogen gaan. Dit jaar bij een meester! Dat was toch wel spannend! Afgelopen maandag was het dan weer zover! Kiki sprong uit bed want ze wou écht heel graag naar school. En ik, ik baalde best wel een beetje….alles moet nu weer op tijd en stond. Kiki moet natuurlijk op tijd aan school zijn én liefst ook op tijd weer opgehaald. Begrijp me niet verkeerd, ik vind school erg belangrijk, maar ik moet erg wennen aan het strakke ritme waar we nu weer inzitten. En dan zit ik momenteel nog in een luxepositie. Mijn partner doet Kiki meestal naar school en gaat haar ook weer ophalen. Als er eens een keer BSO kids in de opvang zijn dan lopen zij ook gewoon met mijn partner mee. Ik moet dus niet eens met alle kids naar school rennen.  Zo kunnen de kleintjes die slapen lekker genieten van hun middagdut zonder dat ik ze moet wakker maken om op tijd, 14.30 dus, aan school te staan.  Maar toch…..het ontbijt kan nu niet spontaan uitgroeien naar een babbelfestijn, want Kiki moet op tijd klaar zijn, ‘s avonds wat later eten is ook not done omdat Kiki op tijd naar bed moet en ik haar niet met een volle maag op bed wil leggen. Het varieert nogal wanneer het laatste gastkind wordt opgehaald. De ene dag zijn alle kindjes weg om 16.30, de andere dag is het 19.30. Dan is het soms een heel gepuzzel om Kiki op tijd te laten eten en dus ook op tijd in bed te leggen. Maar Kiki geniet, ze straalt wanneer ze de deur uitgaat om naar school te mogen gaan en ‘s middags vertelt ze hele verhalen over hoe leuk het weer was. Dat is natuurlijk het belangrijkste maar toch……verlang ik alweer naar de volgende vakantie.

Wie herkent dit? Of net niet? Misschien was je wel helemaal klaar met vakantie en was je erg blij dat de kids weer naar school gingen. Ik kijk uit naar jullie reacties!

 

Myriam

Ken jij een school voor ons kind?

Ik heb een aantal kinderen in de opvang die net 2 jaar geworden zijn. Bij het jaarlijkse evaluatiegesprek tussen de ouders en mij krijg ik steeds meer de vraag of ik een goede school weet voor zoon- of dochterlief. De tijd gaat immers erg snel en voor je het weet is het kind 4 jaar en klaar voor school. Gelukkig kan je bij gastouderbureau Welkom Kind Midden en West Brabant ook terecht voor voorschoolse en naschoolse opvang zodat ik die kindjes dan niet helemaal moet missen.

Maar….op bovenstaande vraag is niet zo simpel een antwoord gegeven. Want wat is dat eigelijk: “een goede school”. Er zijn, hier in tilburg, erg veel scholen, dus het aanbod is erg groot. Er zijn scholen met een goede naam en waarschijnlijk ook wel scholen met een minder goede naam. Maar welke school is nu eigelijk een goede school voor een bepaald kind?

Om een school te kiezen raad ik ouders aan om in eerste instantie te bepalen wat zij zelf zoeken in een school voor hun kind. Willen ze een strenge school, of net een school waar heel veel vrijheden zijn, willen ze een school die vanuit het leerplan werkt of willen ze een school waar men eerder kijkt naar het kind met zijn/haar mogelijkheden en eigenheden. Misschien willen ouders een school waar men extra lessen gymen geeft of een school met veel naschoolse cursussen. Andere ouders vinden het dan weer belangrijk dat de school de deuren open heeft staan voor de ouders, waar ouders echt betrokken worden bij het schoolgebeuren. Zoveel ouders, zoveel kinderen, zoveel eisen….

Eens ouders weten wat zij verwachten van een school is het een kwestie van uit te zoeken welke school zo goed mogelijk aan die eisen voldoet. Ga dus op onderzoek uit. Ik denk dat tegenwoordig elke school wel een website heeft. Bekijk die site, vaak staan er ook foto’s op van activiteiten met de kinderen. Je kan al erg veel opmaken uit deze foto’s. Als je gevoel dan zegt dat een bepaalde school wel eens een goede school zou kunnen zijn ga dan langs. Natuurlijk maak je een afspraak met de school om eens langs te komen en een eventuele inschrijving te bespreken. Elke school zal zich tijdens zo een gesprek zo goed mogelijk profileren, dat is normaal, het is toch een soort van sollicitatiegesprek waarbij de school dan de sollicitant is. Schrijf alle vragen op die je hebt. Schaam je niet voor je vragen, zeker niet als het je eerste kindje is dat naar school gaat. Durf die vragen te stellen, vraag ook of je de klassen eens mag zien (vaak geven scholen zelf een rondleiding). Dit kan je doen bij verschillende scholen, maar dit alleen vind ik niet genoeg. Zoals ik al zei zal de school zich tijdens zo een gesprek op zijn best laten zien. Sommige scholen hebben open dagen/avonden. Ga ook dan langs en probeer met de leerkrachten te praten. Misschien ken je wel iemand waarvan het kind op de school van je keuze zit, praat daar dan ook mee. Zij ervaren hoe het echt gaat op school. Als het mooi weer is spelen de kleuters van groep 1/2 vaak buiten, wandel dan eens voorbij de speelplaats en kijk hoe het gaat.  Hoe de kinderen op elkaar reageren en vooral, hoe interactie is tussen de kinderen en de leerkrachten. Kinderen maken ruzie, maar als er 2 kinderen aan het vechten zijn en de leerkrachten kijken de andere kant op zou ik niet voor die school kiezen. Ga ook eens langs op het einde van de schooldag, ga op de speelplaats staan tussen de andere ouders en kijk en luister. Hoe komen de kinderen buiten, wat vertellen ze (bijna iedereen vraagt als eerste “hoe was je dag” als daar 80% van de kinderen ‘slecht’ op antwoord moet je misschien nog eens nadenken over die school)….

Neem je tijd om een school te kiezen, je kind moet er vanaf zijn 4 jaar, 8 jaar lang ongeveer 180 dagen per jaar naar toe. Dat is toch de moeite om wat tijd te nemen om stil te staan bij de schoolkeuze. Betrek zeker ook je kind erin, maar onthou dat voor de meeste 4-jarige een school en heel het schoolgebeuren overweldigend is. De eerste dagen zijn de meeste 4-jarigen uitgeteld na een schooldag. ‘s Ochtends huilen kan er ook gewoon bij horen. Belangrijker is om te weten hoe de leerkracht hiermee omgaat en of dat de manier is waarop jij wil dat de leerkracht ermee omgaat. Natuurlijk mag je heel veel van de leerkracht verwachten, maar probeer altijd wel te onthouden dat de leerkracht ook maar menselijk is. Hij/zij doet zijn/haar uiterste best (althans, daar mag je vanuit gaan, zoniet, zou ik op zoek gaan naar een andere school) maar 25-30 overactieve 4 tot 6 jarigen in de hand houden is niet simpel (ik spreek uit ervaring!) en dan gebeuren er al eens dingen die de leerkracht ook liever niet heeft, maar waar ze niks aan kan doen. Een kind klimt ergens op en valt eraf, er is ruzie, een kind wordt gepest, een kind plast in de broek, een kind gooit een potje verf over zichzelf….Dat gebeurdt, het belangrijkste hierin is hoe de leerkracht er dan mee omgaat. Durft de leerkracht de pesters aan te spreken, wordt het kind met de natte broek geholpen bij het verschonen…..Daar gaat het om, de leerkracht is namelijk geen soort superheld(in).

Ga dus lekker op onderzoek uit en misschien kies je dan wel voor die school met een wat minder goede naam omdat je denkt dat je kind daar een heel leuke lagere schooltijd zal hebben, want dat is het allerbelangrijkste: Je kind moet zich goed kunnen en mogen voelen op school, welke school dat dan ook wordt!

Fijne zoektoch!

Groetjes,

Myriam

Kansen creëren in de sneeuw

Sneeuw…..het blijft iets magisch voor kinderen. Toen het dus vanochtend begon te sneeuwen voor we naar school moesten lopen waren stonden de kinderen al voor het raam te kijken.

Even later hield het alweer op met sneeuwen en waren de kinderen toch wel wat teleurgesteld. Er was namelijk amper 2 centimeter sneeuw gevallen. Lang niet genoeg voor een sneeuwpop! Maar je kan ook andere dingen doen met sneeuw.

Samen met Sem en Samsam ga ik naar buiten, we gaan te voet naar school. Het is nog een beetje schemerdonker dus dat is al een avontuur op zich. Maar in de sneeuw valt ook nog wel het een en ander te zien en te ontdekken want als je zo als eerste door de vers gevallen sneeuw stapt dan zie je…..voetsporen. Geweldig vinden ze het. We ontdekken dat we alledrie verschillende voeten hebben. Samsam heeft de kleinste, die van Sem zijn iets groter en die van mij de grootste. We zien nog andere voetsporen, van mensen die voor ons in de sneeuw zijn geweest en plots ontdekken we iets raar….wat is dat nu toch?? Geen mensen, die hebben niet zo een ‘putjes’ zoals Sem het noemt. Wat zou dat toch kunnen zijn??? “Een dier” roept Samsam plots uit! “Misschien een hond?” vraagt Sem. Ik bevestig, ze bekijken de afdruk erg goed en dan gaan we verder, opzoek naar andere sporen van dieren. We ontdekken nog een katten spoor dat eindigt bij een haag.

Als Sem even later op zijn tenen looopt en ontdekt dat dat ook weer een ander soort spoor geeft ontdekken de jongens zelf dat ze op heel veel verschillende manieren door de sneeuw kunnen bewegen. Ze glijden, nemen reuzestappen, springen en telkens weer bekijken ze de sporen die ze hierbij maken.

Als we aan school komen zijn ze een beetje verdrietig, want binnen kan je geen voetsporen zien. Daar is het enkel nat van de sneeuw die van je schoentjes valt! Maar de juffen….die krijgen wel heel het verhaal te horen!

Eerste schooldag

Afgelopen vrijdag was het zover. Kiki mocht op school gaan oefenen, voor de allereerste keer ooit naar school. Binnenkort gaat ze dan echt naar school.

Kiki roept al maanden dat ze naar school wil. Als we andere kinderen naar school of de peuterspeelzaal doen is het altijd een ramp om haar terug mee te krijgen. ‘Ik wil hier blijven, mama’ en ze gaat resoluut op het eerste beste vrije stoeltje zitten met een gezichtje dat duidelijk maakt dat ik niet moet proberen om haar eraf te krijgen. Natuurlijk moet ze terug mee naar huis want ze is niet ingeschreven in een peuterspeelzaal en ze was te jong om naar school te mogen. GJ en ik dachten dus allebei dat Kiki dolgelukkig zou zijn wanneer ze eindelijk naar school zou mogen gaan. Natuurlijk hebben we alles voorbereid in de weken voordien. Samen een leuk boekentasje uitgezocht, een leuke drinkbeker, een boterhamdoosje en een fruitdoosje. Alles helemaal roze en met prinsessen plaatjes erop. Sorry oma, het is goed bedoeld maar een rugtasje met pinkeltje van 15 jaar geleden vindt ze toch echt niet zo leuk om mee naar school te gaan. Kiki liep heel trots de winkel uit met het gevulde rugzakje, tegen iedereen die het maar wilde horen vertelde ze dat ze klaar was om naar school te gaan. “Mama, morgen mag ik naar school hé!” vroeg ze, wel 100 keer op een dag. Ik herhaalde telkens weer dat ze pas naar school kon als de juf een plaatsje voor haar had gevonden (tja, ik moest iets verzinnen, want: “sorry meid, nog een beetje groeien, je mag naar school als je 4 jaar bent” werkte niet voor Kiki).

De afgelopen weken kwam die eerste schooldag steeds dichter dus ben ik haar gaan voorbereiden op het echte moment. Ik vertelde haar dat we dan ‘s ochtends op tijd moesten opstaan, ontbijt eten, kleertjes aandoen, tandjes poetsen. Kiki mocht dan zelf kiezen wat ze op haar boterhammetjes wou en welk fruit er in haar doosje moest. “mag ik dan 2 flesjes drinken mee mama, 1 voor bij fruit en 1 voor bij boterham?” Natuurlijk mag dat, zeker met warm weer vind ik dat wel een goed idee. Ik vertel verder dat ik haar dan naar school doe en dan ga ik weer naar huis. Kiki mag dan gezellig bij de juf blijven spelen en dan kom ik haar weer ophalen als de school uit is. En daar gaat het dus helemaal mis…. Kiki kijkt me aan, traantjes in haar ogen: “blijf jij dan niet op school mama?” vraagt ze met een trillend stemmetje. Nee meid, dat is niet de bedoeling, mama’s en papa’s gaan weer naar huis of naar hun werk en grote kindjes mogen naar school. Als school dan uit is kom ik jou weer halen en dan gaan we naar huis. Dat stuk had ze dus helemaal nog niet begrepen. Kiki begint te huilen en kan nog net snikkend zeggen dat ze dan niet naar school wil. “ik wil bij jou blijven mama”. Dat is heel lief natuurlijk, maar als je groot wordt gaan alle kindjes naar school en dat wordt vast heel erg leuk, de juf is heel erg lief en gaat jou helpen als je ergens hulp bij nodig hebt. “Ook als mijn staartje los komt mama, doet ze dan mijn klemmetjes vast in mijn haar?” “Natuurlijk doet de juf dat!” zeg ik enthousiast “en je mag op school ook schilderen, en ze hebben een heel grote zandbak en een grote glijbaan en veel speelgoed” “oke dan’ zucht mijn kleine poppemie maar ik merk dat ze het echt niet leuk vind. Het schoolthema hebben we vanaf dan wat laten rusten, natuurlijk zeiden GJ en ik wel eens dat ze nog 3 keer moest slapen voor ze naar school mocht. Kiki reageerde de ene keer enthousiast en de andere keer wou ze helemaal niet.

Vrijdagochtend werd ze heel vrolijk wakker, natuurlijk mocht ze leuke kleertjes uitkiezen, haar haar werd leuk gevlochten, ze mocht kiezen welk fruit ze in haar doosje mee wou nemen en toen was het toch echt tijd om te gaan. Onderweg liep ze enthousiast voor ons uit, want natuurlijk ging GJ ook mee. Op de speelplaats voelde ik al een handje in mijn hand glijden. We vonden al vlug het klasje en natuurlijk was de juf er ook. Kiki liet al vlug de tekening zien die ze speciaal voor de juf gemaakt had. Kiki deed zelf haar jasje uit, zelf de drinkbeker en de fruitdoos uit de boekentas in de juiste bak, dus dat ging heel erg goed. Ze ontdekte al vlug speelgoed dat ze interessant vond dus ik kreeg meer en meer het gevoel dat het wel goed zat en dat we naar huis konden gaan zonder traantjes bij Kiki……tot het moment dat er echt afscheid genomen moest worden. Kiki huilde, krijste, klemde zich aan mij vast, de juf moest haar echt lostrekken. We konden nog even door het raam naar haar kijken. Kiki zat als een klein hoopje op de schoot bij de juf te huilen met haar 2 handjes voor haar oogjes. En ja, ik weet best, vanuit mijn opleiding als kleuterleidster en vanuit mijn ervaring als gastouder bij welkom kind dat dit normaal gedrag is, dat het erbij kan horen, dat het nog altijd belangrijk is om duidelijk afscheid te nemen, hoe hard je kind ook huilt en dat ze na 5 minuten waarschijnlijk al lekker gaat spelen, maar mijn moederhart denkt daar toch iets anders over. Ik vertel zo vaak tegen ouders het bovenstaande, maar ik begrijp dat het enorm moeilijk is om je kind zo huilend achter te laten. Ik hoop dan ook dat Kiki heel vlug went op school en dat ze vlug met veel plezier naar school gaat.

Gelukkig is het op deze school op vrijdag maar een halve dag les, dus om 12.00 uur mochten we haar weer gaan halen. De juf vertelde dat Kiki het echt super gedaan had, ze had niet lang gehuild en na die eerste tranen was ze erg vrolijk geweest, had veel gespeeld, ook met andere kinderen. De juf heeft er alle vertrouwen in dat het helemaal goed komt. Kiki kwam zelf heel trots vertellen dat juf geholpen had met haar klemmetjes toen haar staartje loskwam en dat ze al haar fruit had opgegeten. Dat ze alleen was gaan plassen maar dat de juf had gezegd waar het toilet was want dat wist ik niet mama… Allemaal goed dus en om haar een beetje te belonen zijn we vanuit school naar de efteling gereden. Daar hebben we eerst lekkere frietjes gegeten want dat had Kiki wel verdient.

Tijdens het eten durfde ik toch de vraag te stellen die al een tijdje op mijn lippen lag: “ga je nog een keer terug naar school Kiki?”

“nee, mama, 1 keer is wel genoeg, de juf is wel lief, maar ik vind 1 keer op school wel genoeg”

Pfff….wordt vervolgd!

Kleuterpraat

Ik haal Sem, net 4 jaar geworden, op van school. Hij gaat nu net 2 weken naar school. Ik vraag hem hoe het was, of hij een leuke dag gehad heeft. Hij zucht: “bwa, was wel okë, maar erg druk, we moesten schilderen van de juf. Ik ben nu dus erg moe en wil nu vakantie!”

Zo bijdehand!